Κάθε φορά που βλέπω τα μάτια αυτού του κοριτσιού να με «κοιτούν» μ’ αυτήν την απογοήτευση κι εγώ ανήμπορος να κάνω κάτι, μου έρχεται τρέλα! Το κοριτσάκι είναι σκοτωμένο. Το αίμα τρέχει ακόμα ζεστό στα ματάκια του, όταν έπρεπε αυτά να κοιτούν κάτι χαρούμενο… όχι την απόγνωση, μα το μέλλον του!
Εδώ και μέρες ανήμπορος να γράψω δυο κουβέντες για τη Γάζα, περιπλανιέμαι στο internet διαβάζοντας τα νέα, βλέποντας τις εικόνες που μας έρχονται μέσα στις γιορτές, εδώ στη Δύση, στον Πολιτισμό, που όλα τα έχουμε φωτίσει και συνεπαρμένοι από τη γέννηση του θείου βρέφους μετά από δυο χιλιετίες, με κατάνυξη υμνούμε την έλευση του θεού!
Μίμοι όλοι των Αμερικανών, που αφού έστειλαν την υποστήριξή τους στους αδελφούς Εβραίους, έβαλαν τη γαλοπούλα στο φούρνο και προσευχήθηκαν μπροστά στο γιορτινό τραπέζι!
Τι υποκρισία!
Μια σύντομη ιστορική επισκόπηση του Παλαιστινιακού προβλήματος θα βρείτε στη σελίδα της Cynical. Όμως στην ανάρτηση αυτή δεν επιθυμώ να γράψω τίποτα απ’ όλα εκείνα που καθημερινά βλέπουμε στα δελτία των ειδήσεων ή διαβάζουμε στο internet.
Εστιάζομαι στην ανθρώπινη πλευρά, σε κείνο το στενό της Γάζας που με μανία απομονώθηκε απ’ όλο τον κόσμο, αφήνοντας τους Ισραηλινούς να τους σφάξουν σαν αμνούς σε σφαγείο!Οι φωτογραφίες μιλούν από μόνες τους, εγώ είμαι περιττός, εσείς αρκετοί, ώστε με την κοινή κατακραυγή, να πείσουμε εκείνους που έχουν ακόμα τη δύναμη να αντισταθούν πολιτικά στο άδικο που διαδραματίζεται σε βάρος αυτών των αθώων ανθρώπων!
Οι Ισραηλινοί, λέρωσαν την ειρήνη του κόσμου και με την βοήθεια των Αμερικανών θα συνεχίζουν να τη λερώνουν!
Παρακολουθώντας το video αυτό, αυθόρμητα σου έρχονται τα δάκρυα στα μάτια, βλέποντας την μικρούλα της Παλαιστίνης με αγανάκτηση να απορεί γιατί οι Ισραηλινοί κατέστρεψαν τα παιχνίδια της!
Πώς να εξηγήσει κανείς, σ’ αυτό το κοριτσάκι του επιλόγου, γιατί οι Ισραηλινοί λέρωσαν τα ρούχα της…
…γιατί δεν πρόλαβε να χαρεί τα γυαλιά ηλίου που της πήρε ο μπαμπάς της…
«…δεν χάρηκα ούτε τα δαχτυλίδια μου…
…πώς να χαρώ τα πράγματά μου…»
Πού να ήξερε το παιδί αυτό, ότι τα παιχνίδια αυτά που χάρηκε τόσο λίγο, σαν μεγαλώσει ίσως ποτέ δεν θα χαρεί… αν προλάβει και μεγαλώσει!
